ŻYCIORYS

Urodzony 8 marca 1878 roku w Stanisławowie, znacząco przyczynił się do rozwoju polskiej rzeźby. Wykształcenie artystyczne zdobył w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie jego nauczycielami byli wybitni artyści tacy jak Alfred Daun, Konstanty Laszczka i Jacek Malczewski. Okres ten, charakteryzujący się epokowymi zmianami w Akademii, pozwolił Szczepkowskiemu na rozwijanie talentu w nowo usamodzielnionej katedrze rzeźby.

Edukacja artystyczna Szczepkowskiego miała początek już w Cesarsko-Królewskiej Szkole Zawodowej Przemysłu Drzewnego, gdzie zdobył solidne podstawy snycerstwa, co wielokrotnie wykorzystywał w swojej późniejszej twórczości. Tam też po raz pierwszy zetknął się z Podhalem i sztuką ludową, co miało istotny wpływ na jego dzieła. Dorywcza praca w krakowskich pracowniach sztukatorskich pogłębiła jego praktyczną znajomość rzemiosła artystycznego.

Znaczącym momentem w karierze Szczepkowskiego było otrzymanie rocznego stypendium od rodziny Czartoryskich, które umożliwiło mu studia w Paryżu. Dzięki wsparciu Auguste’a Rodina, stypendium zostało przedłużone do dwóch lat. Choć Szczepkowski nie uczył się bezpośrednio pod kierunkiem Rodina, kontakt z jego dziełami i filozofią artystyczną wywarł na nim ogromny wpływ. Ważne były również kontakty z innymi artystami, takimi jak Emil A. Bourdelle, które kształtowały jego wrażliwość artystyczną.

Lata 20. i 30. były okresem największych sukcesów artystycznych i zawodowych Szczepkowskiego. Brał on aktywny udział w życiu artystycznym odrodzonej Polski, współtworząc państwowe instytucje wystawiennicze i propagując rozwój polskiej sztuki. Jego udział w Międzynarodowej Wystawie Sztuki Dekoracyjnej w Paryżu w 1925 roku, gdzie jego Kapliczka Bożego Narodzenia zdobyła Grand Prix i została zakupiona przez rząd francuski, ugruntował jego pozycję na arenie międzynarodowej. Styl Szczepkowskiego z tych lat charakteryzował się głębokimi cięciami i krystalicznymi kształtami, nadającymi jego pracom unikalny charakter.

W latach 30. XX wieku, Szczepkowski zaangażowany był w tworzenie oficjalnego oblicza Rzeczypospolitej, co stwarzało zapotrzebowanie na reprezentacyjne wnętrza, pomniki i gmachy. W tym czasie brał aktywny udział w inicjatywach związanych ze śmiercią i uczczeniem pamięci Marszałka Józefa Piłsudskiego, projektując między innymi srebrną trumnę Marszałka i biorąc udział w konkursie na sarkofag wawelski Marszałka czy zdejmując maskę pośmiertną Piłsudskiego.

W czasie II wojny światowej Szczepkowski zamieszkał w Milanówku, gdzie mieszkał w willi swoich nieżyjących już teściów razem z żoną Marią z Morozowiczów. Mimo trudnych warunków, nie przestawał tworzyć.

Po wojnie Szczepkowski nadal aktywnie uczestniczył w życiu artystycznym kraju. Był jednym z założycieli Oddziału Warszawskiego Związku Zawodowego Polskich Artystów Plastyków i uczestniczył w pierwszej powojennej wystawie artystów okręgu warszawskiego w Milanówku.

Jan Szczepkowski zmarł w 1964 roku, pozostawiając po sobie bogate dziedzictwo artystyczne, które do dziś jest ważnym elementem kultury polskiej.