Część projektu odbudowy Warszawy z 1941 roku, według koncepcji Jana Szczepkowskiego. Technika, jakiej użył artysta to rysunek ołówkiem na papierze. Dominującym elementem kompozycji jest potężny, łukowaty most, który rozciąga się nad ulicą, tworząc element architektoniczny. Pod łukiem widać zarysy ludzi i pojazdów, co nadaje pracy dynamiki i sugeruje żywotność miejskiej przestrzeni.
Rysunek charakteryzuje się starannym, ręcznym wykonaniem, z użyciem liniatury do przedstawienia cegieł i innych elementów architektonicznych. Cieniowanie pod łukiem i na elewacjach budynków tworzy poczucie głębi jednocześnie zachowując delikatność i lekkość całości. Oglądanie tego rysunku może wzbudzać uczucia szacunku dla precyzji i artystycznego talentu Szczepkowskiego. W kontekście historycznym, obserwacja takiego dzieła przynosi także poczucie melancholii za utraconym światem i nadzieję, jaką niosą ze sobą działania odbudowy i odrodzenia.
